Dag….ik ben de tel kwijt

Vanaf vandaag is het programma afgelopen. Nu draait onze overgebleven tijd om het doen van onderzoek zodat we kunnen presenteren op vrijdag. Vrijdag wordt niet leuk. Vanaf 10 tot ongeveer 3 gaan we non stop presentaties bekijken. En wij zijn als laatste.
Jippiedoe.
Vandaag gingen mijn partner en ik Rome rond om filmlocaties van Umberto D te fotograferen. Zo hebben we zijn huis bezocht, zijn bedelplekken en de beginplekken van de film. Het schijnt dat zijn huis is opgenomen met twee huizen, beide aan de andere kant van de straat. Nu hier nog een fijne betekenis over vervreemding aan toekennen en voila, je hebt weer een punt voor je presentatie.
Op naar de Via Nazionale.
Deze lange weg van Termini naar Piazza Venezia zit vol met winkeltjes. En een hotel. En niet zomaar een hotel. Hotel Michigan. Een twee sterren hotel waar geen beestjes zijn volgens de eigenaar. Jawel, het hotel waar ik in mijn 5e middelbare schooljaar verbleef staat er nog. Volgens mij wel met ander management (mag ook wel, zo’n klootzak als die man was) maar het staat er nog.
In zo’n 2 en een half uur hebben we alle foto’s gemaakt die we moesten maken. Toen kwam de taak deze in een kaartbestand te zetten zodat wij er een fijne presentatie mee kunnen maken. Dat is dievenwerk jongen! Maar ok. Het is een flauwe gimmick waarvan ik het nu niet in zie. Maar als ze graag zo’n presentatie zien, dan doen we zo’n presentatie.
Het is mij opgevallen dat Italië duur is.
Alles is duur. Het kleine beetje soort brood dat ze hebben is duur, chips is duur, melk is duur, appels zijn duur. Alles is duur. Behalve ijs. Dat is redelijk goedkoop en kneiter lekker. Dus in plaats van eten te eten kan je net zo goed ijs eten. Niks mis mee.
Oh hee wacht, er staat nog wel iets op het programma.
Een tentoonstelling van de Italiaanse film in Casa del la Cinema. Nou, ik ben benieuwd. Het waren echter een stuk of 20 vierkante schilderijen met zwart wit stills uit enkele films. Ik hoop niet dat ze hier geld voor hebben durven vragen. Want een tentoonstelling is het niet echt. Daarnaast valt het mij op dat Italië zichzelf hopeloos moed in praat. ‘Kijk dames en heren, deze zwart wit problemen film uit 1950 was een meesterwerk. Zie je wel dat wij Italianen goede films maken?’ Ze houden vast aan behaalde successen alsof het hun reddingsboei is na het scheepswrak van de jaren 80.
Na deze ‘tentoonstelling’ konden we weer verder met het onderzoek. We hebben naast Umberto D ook nog Accattone te onderzoeken (dat mag mijn partner fijn doen, ik doe niets meer met die rotfilm) en Habemus Papam, een film uit 2011 over de Paus die wegrent (soort Roman HOliday eigenlijk…). Habemus papam moeten we nog kijken maar dat doen we morgen wel.
Ik dacht in de tussentijd eens even wat extra info uit de bieb te halen. Er is echter geen ding op deze aardbol dat een raarder order systeem heeft dan dat. Ik begreep er geen ruk van en de helft was toch Italiaans. Internet it is then…
Na het eten, dat pas om 9 uur werd genuttigd, wilden wat mensen gaan zuipen bij de Spaanse trappen. Maar de oh-zo-fijne professoren aan de Universiteit Utrecht kwamen er vandaag, toen ik niet bij college was, achter dat ik twee weken weg ben. En nou ja, als je twee weken mist moet je ook twee keer zo veel vervangende opdrachten doen. Graag inleveren tijdens het eerste werkcollege dat je terugbent (lees: Deadline dag van alles).
Flikkers met hun bureaucratische rompslomp.

Advertentie